Dag 5, Ålesund

Na een heel kort nachtje voor mij was de dag alweer aangebroken. Veel te veel indrukken gehad, zo ontzettend veel moois gezien dus mijn kleine hersenklompje had een hele hoop te verwerken en daar had ie schijnbaar zo bijna de hele nacht voor nodig. Ach ja het kan erger.
Toch vol energie aan de nieuwe dag begonnen. Na alle vaste agendapunten te hebben afgewerkt, wassen aankleden eten hoesten uitzuigen drinken vernevelen (Niet noodzakelijk in die volgorde en wisselend per persoon) gingen we Ålesund in. Een prachtig stadje wat bekend staat om zijn prachtige natuur, kajakken en wandelplekken maar ook omdat het een van de laatste plaatsen is die volledig in Art Nouveau stijl gebouwd is. Het is dan ook een zeer kleurrijk stadje. Na een stevige wandeling door de stad, en redelijk wat obstakels. Want laten we eerlijk wezen..kinderkopjes op straat voor de auto’s , stoepranden die eigenlijk voor het mooie te hoog zijn om lekker vanaf te kunnen rijden met een rolstoel en straatjes die eigenlijk net te snel omhooglopen om met een rolstoel die van achteren topzwaar is das redelijk oncomfortabel. Aan de andere kant trilt alles wel goed los zo. Zolang het maar niet bij de rolstoel gebeurt. Gelukkig gaat het met hem erg goed. Oom doe kan genieten van de vakantie, alle boutjes moertjes schroefjes en aanverwante  spullen blijven op hun plek zitten. De schokdempers werken prima gelukkig das weer een zorg minder. En na het akkefietje met het opladen ook daar geen problemen meer mee gehad. Zelfs de 10 kilometer makkelijk kunnen wandelen of rijden in dit geval en maar 1 lampje uit, jeej.
Na die wandeling besloten om terug te gaan naar het schip en eens te genieten van het zonnetje aan het zwembad. Zo onderuit zitten op een bedje genietend van de zon geeft toch weer een extra dimensie aan je vakantie. Al die beelden in de folders waar al die mensen zo liggen ja dat wil je natuurlijk zelf ook meemaken. Het was heerlijk. De zon brandde goed op mijn en Ankes witte melkflessen en andere huidplekken die de zon al een poosje niet gezien hadden. En ik denk als het niet zo rumoerig geweest was dat je had kunnen horen hoe de vitamine D opgeslorpt werd door onze poriën. Nadat Kees benauwd was geworden, van vermoedelijk een overdosis vitamine D zijn we even naar de kamer gegaan voor het hoesten vernevelen en uitzuigen. Daarna buiten onder het afdak gegeten op het Lidodek. De afvaart bekeken wat best indrukwekkend was. Het schip kan zijwaarts van voren waardoor het wegvaren makkelijker wordt. Terwijl we zaten te eten voelde je al dat we weer richting zee gingen. De wind kwam opzetten en het werd gelijk een stuk kouder. We zijn daarom binnen verder gegaan want je moet de goden niet verzoeken toch?
Na het eten weer afgezakt naar Dek 2. Op naar de muziek. B.B.King’s blues club.
Bij het eerste nummer vielen onze monden open. De ogenschijnlijke tiener die daar staat te zingen trekt even zijn gouden strot open. Mijn hemel wat een geluid kwam daar uit zeg. Ik zeg ogenschijnlijk want hij ziet er gewoon jong uit maar hij zal ouder zijn dan dat hij eruit ziet. Ik zei nog tegen Anke en Kees. Heb ik dan al die andere avonden dit over het hoofd geluisterd? Of we waren te druk bezig met kletsen of dansen. Ik denk dat de laatste optie beter klopt. Vervolgens kwam de vrouwelijke leadzanger van de band. Ook zij liet even horen waarom zij  kon zingen. Tjonge jonge. Dit is werkelijk geen straf om zo je avonden te moeten slijten. Maar ook de leadgitarisf mocht even laten horen wat vingers met die snaren uit konden halen. Kippenvel.
Al met al dus weer een geslaagde avond waarbij Anke en ik ook weer de dansvloer onveilig hebben gemaakt. Met vermoeide voeten en bezwete ruggen zijn we langzaam teruggelopen en werden we bedankt voor onze aanwezigheid door de pianist en de gitarist van de band.
Het is ons heel duidelijk geworden dat onze aanwezigheid  bij velen een indruk heeft achtergelaten. Natuurlijk krijgen ze vaker mensen in een rolstoel maar dit was voor velen toch de eerste keer dat zij een beademingspatiënt zien. Het maakt niet uit waar we komen op het schip, overal worden we begroet en aangesproken. Ook als ze ons maar 1x gezien hebben. Nu kun je denken dat dat komt door onze looks maar we willen niet op de zaken vooruit lopen of invullen hahaha. We kunnen niet anders zeggen dan dat dit echt een once in a lifetime experience is, een onvergetelijke. Welterusten dag 5…..