Dag 4, Skjolden en Sognefjord

Na een heerlijke nacht slapen waren we weer klaar voor een nieuwe dag vol verrassingen en mooie momenten. 
Op het moment dat we het Lidodek opliepen voor het ontbijt vielen onze monden open van het uitzicht.  Met moeite konden we ons inhouden om niet gelijk naar buiten te vliegen. Met lichte haast verorberden we ons ontbijt en begaven we ons naar het zwembad met buitendek en konden we genieten van de “lagune” in Skjolden waar we voor anker lagen.
 Wat een prachtig gezicht. Echt een plaatje uit een reisfolder,
 Sprookjesachtig doet het uitzicht te kort. We zijn van boord gegaan en gaan lopen. Het centrum van het dorpje in. We kwamen langs vakantiehuisjes en verder kwamen we eigenlijk weinig lokale inwoners tegen.
Wel hadden een een leuke ontmoeting met iemand die zelf ook in de zorg zit en meerdere keren met een cliënt is meegewerkt op aangepaste vakanties. Zo zijn we ook weer aan een naam gekomen die zulke vakanties organiseert. Ook dit was weer een erg leuk en gezellig gesprek.
Na dit gesprek weer verder gelopen en zo zijn we langs een prachtig stuk gelopen waar we uitzicht zouden hebben op een waterval. Bij waterval denk je gelijk aan grootte als niagara waterval dit was van een heel ander kaliber. Zo een had ik nog nooit gezien wat een uitzicht. Je moest goed kijken anders zou je m missen. 1/10de van de Niagara maar omdat ie hoog in de fjord lag was het wel een mooi gezicht. In de verte zagen we er nog meer, 1/20ste en 2/10de in grootte. Die kant op gelopen bleek toch iets verder dan gedacht (lees zo’n 5 kilometer heen) maar wat een schitterende  omgeving.
Toen onze magen lieten weten dat het tijd was voor de volgende lichting voedsel zijn we terug gaan lopen. Geen straf met zo’n uitzicht. Op het moment dat we langs de weg liepen, aan de stenenkant zeiden we al tegen elkaar dat het erg fijn zou zijn als die keitjes op hun plek zouden blijven liggen en niet naar beneden zouden komen rollen. Erg imposant zo’n stenen wand, gelukkig waren we er redelijk snel voorbij en kwamen we bij een prachtige groene heuvelrug.  Nu hoor ik jullie al denken, groene heuvelrug? Jazeker, die was er en toen ik die zag kwam er gelijk een liedje in mijn hoofd…
“The hills are alive…..with the sound of music"
En ik zag het beeld van een rennende Julie Andrews voor me.  Ik zei nog voor de gein, zal ik ook eens zo van die heuvel af komen rennen? Dat werd beloond met een “ dat is bluf dat jij dat doet" van Kees. Dat moet je dus tegen mij niet zeggen. Over een greppel, door de brandnetels omhoog de heuvel op. Camera in de aanslag en gaan. Het zijn dan ook geen elegante beelden maar leuk was het wel. We hebben vreselijk gelachen en helemaal toen andere mede toeristen dezelfde zin begonnen te zingen. Hoe herkenbaar dat dus was bleek dus wel.
Op ons gemak terug gelopen het dorp in en wat gegeten waarna we langzaamaan terugliepen en om 16 uur weer terug waren op het schip. Ook het dek op te gaan zodat we uitzicht zouden hebben over de Sognefjord als we weg zouden varen. Lekker buiten gezeten en was er tijd om te lezen, puzzelen of haken. Wederom een gezellig gesprek gehad met een Amerikaanse vrouw die graag wilde weten wat ik nou aan het sjouwen was. Ik was namelijk met 3 bollen tegelijk aan het haken en dat zag er schijnbaar erg interessant uit. Dus uitgelegd wat ik aan het doen was en zo begon een gesprek over van alles en nog wat. Wat ontzettend leuk was. We hebben ongeveer 45 minuten gezellig gekletst toen ze afscheid moest nemen omdat ze moest gaan kijken wat haar husband aan het uitspoken was.
Over de intercom kregen we alweer het bericht van de kapitein dat het bijna tijd was om uit te varen. We zijn een plekje gaan zoeken om de mooiste foto’s te kunnen schieten. En dat is denk ik wel gelukt. De ene kant was nog mooier dan de andere. En bij iedere bocht zag je de mooiste formaties. RSI vinger van het knippen. Ik werkte met fotocamera, telefoon en videocamera tegelijk…. Hoezo niet kunnen multitasken. Aangezien we op het Lidodek zaten hebben we hier gegeten en hebben we een plaats kunnen pakken buiten maar overdekt voor het raam. Dat eten ging ongeveer zo: steekt eten aan vork, eet hap van vork, kijkt op en zegt oeh kijk eens hoe mooi, vork neer pakt fototoestel knip knip, legt fototoestel neer, pakt telefoon knip knip, legt telefoon neer, pakt vork op en repeat.
Toen het schemerig begon te worden en goede foto’s maken er niet meer bij was zijn we even terug gegaan naar de kamer om nog wat dingen te doen en zijn weer naar beneden vertrokken naar de Rock Room. Leuke muziek vanavond maar weinig herkenbaar en niet echt dansbaar.
Wel een leuke ontmoeting met de gitarist van de band gehad en dat bleek een Nederlander te zijn die al 21 jaar in Nashville woont. Hij kwam uit Nijmegen en was na al die tijd in The States zijn accent nog niet kwijt geraakt.
Kees wilde heel graag tegen hem zeggen dat hij hem een goede gitarist vond, waar Anke en ik het helemaal mee eens waren. En hij wilde op de foto met hem. Dat wilde de gitarist ook wel en is zijn gitaar gaan halen. Hoe leuk is dat. Ik kon die kans ook niet laten schieten en heb mijn privé fotograaf gevraagd om de foto te maken. Dat is onze Kees natuurlijk.
We hebben nog even staan kletsen met Fred, want zo heet de gitarist over hoe hij in Nashville belandde. Een jongensdroom die hij achterna is gegaan en dat is gelukt want hij speelt veel en vaak. Hij gaf aan dat hij het jammer vond dat hij morgen een dag vrij was want hij wist niet wat hij met zichzelf aan moest. Hij wilde gewoon spelen. Tja dan speel je toch gewoon ergens aan de waterkant van het dorp? Daar ging hij nog even over nadenken en nam afscheid. En toen kwam voor ons het vetrekmoment naar onze hutten  en was het alweer bedtijd. Nighty night…..